Oude honden en nieuwe trucs!

In een wereld die verzot is op jeugd en schoonheid, was Vilma al negen – 'oud' in vergelijking met andere APROP-bewoners. Hoewel ze was, en altijd zal zijn, prachtig. Ondanks de inspanningen van de vrijwilliger vond ze de Protectora stressvolle omgeving, was gevoelig voor blaffen en hield haar huis niet schoon. Niet bepaald haar beste beentje voorzetten voor potentiële geadopteerden... 

Ik was opgegroeid met honden (ons huis was het onofficiële opvangcentrum) en had sindsdien een gratis hondenhotel voor vrienden voorzien, maar ik was er altijd van overtuigd geweest dat het hebben van een eigen hond niet verenigbaar was met onze levensstijl. Fladderend tussen het VK en Spanje brachten we onze tijd door met klimmen, fietsen en weg op reisavonturen. Maar ik dacht dat het opvoeden van haar haar in staat zou stellen zichzelf in een gunstiger daglicht te stellen, zodat ze haar voor altijd thuis zou kunnen vinden... Natuurlijk, dat was hier bij ons!!!

Eenmaal in een huiselijke omgeving verbeterde haar gedrag drastisch, er werd niet meer geblaft en ze vroeg altijd om uit te gaan voor een plasje en was blij dat ze gewoon in de tuin lag te zonnebaden. Lockdown kwam een paar weken na Vilma. De ontreddering van de wereld zorgde voor de perfecte rust voor een hond die moest ontstressen. In een wereld van beperkte honden en minimale commotie, herontdekte Vilma haar geur, leerde ze te verkennen en begon ze te ontspannen. In het begin was ze angstig toen we probeerden haar de heuvels op te dragen - door de gebroken grond, de vegetatie en de rotstrappen onder onze voeten moesten we enkele vroege wandelingen opgeven om haar niet te overweldigen. Maar ze was een supersnelle leerling en het duurde niet lang of ze had haar 'blije oren' op en was een vaste klant in de heuvels bij ons. 

Terugkeren naar het Verenigd Koninkrijk betekende een hele nieuwe uitdaging voor haar. Waren schapen extra grote honden? Beste blaf toch! Koeien, beetje eng dus zal proberen weg te rennen... Alles was nieuw, niets rook hetzelfde – en er werd veel geblaft!! We onderzochten technieken om haar te helpen, speelden spelletjes om haar zelfvertrouwen op te bouwen en begonnen haar oogcontact te laten maken om haar aandacht bij ons te houden als ze zich bedreigd voelde door het onbekende. Ze is nog aan het leren...

Weer terug in Spanje, nu maakt ze regelmatig wandelingen van 5 en 6 uur in de heuvels, gaat ze op ontdekkingstocht terwijl we klimmen, speelt ze graag strandfrisbee en is ze dol op balspelen. Kip en tonijn zijn haar favoriete maaltijden, ze houdt van regelmatige buik- en nekmassages en haar bed is haar chillzone. Ze is geweldig in het maken van mensenvrienden en vindt andere honden nog steeds een uitdaging. We houden heel veel van haar en verwennen haar een klein beetje om 'de zware jaren' goed te maken. 

Wie wil er niet elke dag beginnen met gewekt te worden door een kwispelende staart die tegen het bed bonkt?! En wie zou een puppy willen als ze een heerlijke, prachtige volwassen hond kunnen hebben?!